Zazwyczaj nie nazywam tej sałatki "a'la grecką", ale po prostu "grecką". Jednakże nie mam pewności, czy nie jest z nią tak, jak na przykład z pierogami ruskimi albo rybą po grecku. Zwłaszcza, że przepisu nigdzie nie wyczytałam.
Uwielbiam ją. Jak nie muszę następnego dnia opuszczać mieszkania to daje do niej taką ilość czosnku, że boli mnie podniebienie. Do tego jeszcze grzanki z masełkiem... PYCHA!

Kilka dni temu moja przyjaciółka miała urodziny. Na uczelni otrzymała ode mnie muffinkę kokosową właśnie. Jest wegetarianką, stara się zdrowo odżywiać, więc zminimalizowałam ilość składników pochodzenia zwierzęcego ;). Pyszne i proste!

Szpinak jest pycha, kurczak jest pycha i wszystko, co jest zapiekane, jest pycha. Przy takich założeniach możemy dojść do wniosków, że: a) to musi być dobre b) być może jest to kurczak najlepszy na świecie c) wszystkim będzie smakował.
I tyle. ;)

Składniki:
- 6 ćwiartek z kurczaka
- opakowanie mrożonego szpinaku
- 50 mililitrów śmietany 30%
- sok z 1/2 cytryny
- 4 ząbki czosnku
- sól czosnkowa
- papryka słodka
- sól
- pieprz

Przygotowanie:
Kurczaka przyprawiamy solą czosnkową, pieprzem, papryką. Odstawiamy na 30 minut do zamarynowania. Szpinak rozmrażamy i dodajemy do niego śmietanę, sól, czosnek przepuszczony przez praskę i sok z ½ cytryny.
Kurczaka podpiekamy w piekarniku w temperaturze 180 stopni przez ok. 30 minut, następnie zlewamy z niego sos i dodajemy go do masy szpinakowej. Masę mieszamy i polewamy nią kurczaka. Pieczemy w piekarniku pod przykryciem około 20 minut. Voila!

Pigwa jest produktem opornym podczas obróbki, bowiem skórę ma bardzo twardą. Przeszkadzać to może zwłaszcza, jeżeli do przerobienia mamy sporą ilość tych owoców. Warto się jednak postarać, bo pigwa jest bardzo zdrowa, no i niezwykle smaczna. ;)

Są pyszne, jest ich dużo i robi się je stosunkowo szybko. Ja je uwielbiam!

Brukiew. Rzecz spotykana rzadko, a nawet jeżeli już się ją spotka, to zazwyczaj nie wiadomo, co z niej zrobić. Nawet ja nieczęsto ją jadałam, pomimo silnych kaszubskich korzeni. A jeżeli chodzi o zupę to... Ostatnio mama opowiedziała mi historię, jak to została zaczepiona przez starszą panią, którą zaintrygował brukwiowy zakup. "Co pani z tego robi?" - spytała starowinka. Gdy moja rodzicielka wspomniała o zupie, pani powędrowała myślami do swojej przeszłości. Pamiętała, że kiedyś (bodajże Jej mama) robiła taką zupę, ale nigdy nie udało się starszej pani owej zupy odtworzyć. Poprosiła o przepis moją mamę - ta jednak była tak zaskoczona, że opowiadając mi o tym zdarzeniu, nie miała pewności, czy przekazała wszystko jak należy. Wy nie musicie się tego obawiać ;)

Trochę Was zaniedbywałam ostatnimi czasy. W związku z tym coś, co w mojej kuchni bywa niezwykle rzadko - z wielu powodów.

Marmoladę mama robi od lat z jabłek z jednego tylko drzewa. Mówimy nich, że to jabłka śmierdzące z uwagi na, jak się łatwo można domyślić, ich mało przyjemny zapach przed obraniem ze skóry. Żałowałam zawsze, że akurat te jabłka przeznaczone są wyłącznie na marmoladę - rosło ich zwykle niewiele, więc tykać ich nie można było, a kusiły rozmiarami i ładną, zieloną skórką - w smaku były za to kwaśne okrutnie, ale dziecko i tak najpierw patrzy.

Składniki:
- 5 kg jabłek (kwaśne)
- 2 ½ kg cukru
- ½ szklanki octu

Przygotowanie:
Jabłka obieramy, kroimy na kawałki. Kawałki nie muszą być równe, jabłko można niedbale skroić do naczynia. Następnie dodajemy cukier i ocet. Mieszamy, przykrywamy i kisimy przez 3 dni, codziennie mieszając. Po tym czasie podsmażamy i wkładamy do słoików. Nie pasteryzujemy Marmoladę smażymy krótko, bo bardzo szybko gęstnieje.
Nadaje się świetnie do rogalików i nie wypływa! Po wystudzeniu ma taką konsystencję, że można ją kroić nożem w plasterki. Voila!

Ostatnie kilka dni, to była jakaś masakra. Ilość pracy zmusiła mnie do maszynowego wykonywania czynności - od chwili wczesnej pobudki, aż do późnych godzin nocnych. W głowie mi się kręci od czytania książek, ekran migoce, a ręce trzęsą się od zbytniej ilości kawy. No, ale swojego dopięłam. W nagrodę czas na pierogi. ;) Zrobiłam z M. różne, ale dzisiaj zaprezentuję ruskie.

O niezwykłym smaku odpowiednio przyrządzonej wołowiny wie każdy wielbiciel dobrej kuchni. Mięso to jest bardzo wdzięcznym "materiałem" - nadaje się zarówno do smażenia, jak i duszenia czy grillowania. Dzisiaj jedna z możliwości jej wykorzystania.

Żeberka jadam rzadko, bo są raczej tłuste i mają swój charakterystyczny smak, na którym mam ochotę tylko czasami. Grzyby za to uwielbiam z całego serduszka, a i sosami z dodatkiem wina nie wzgardzę.

Składniki:
- 1 ½ kg żeberek wieprzowych
- garść suszonych grzybów
- 200 ml wina pół słodkiego – czerwonego
- 1 łyżeczka czerwonej czubrycy
- 3 ząbki czosnku
- sól
- pieprz
- liść laurowy
- liele angielskie
- olej do smażenia

Przygotowanie:
Żeberka kroimy, marynujemy w przyprawach przez około 30 minut. Grzyby moczymy w gorącej wodzie. Po tym czasie obsmażamy żeberka na oleju. Dodajemy namoczone grzyby i wodę z moczenia. Na koniec dodajemy wino. Dusimy pod przykryciem do miękkości. Na koniec usuwamy nadmiar tłuszczu, który powstał podczas duszenia żeberek.

Ziemniaki, to my, Polacy, uwielbiamy. Jadamy je na wiele sposobów. Tym razem więc coś, co pozwoli nieco przełamać rutynę tradycyjnych, tłuczonych ziemniaków.

Szwedzkie babeczki po raz pierwszy spotkałam w cukierni - żadna niezwykła historia. Spodobała mi się forma podania. Smak także mnie nie rozczarował. Półkruche ciasto na zewnątrz i wilgotne, jabłkowo-cynamonowe nadzienie w środku. Pycha!
Ps. Tradycyjnie powinny być zaopatrzone jeszcze w migdałowe płatki, no ale jestem studentką, a migdały są drogie ;)