Na urodziny M. zażyczył sobie tort, który robił na swoją osiemnastkę. To podobno łódzki specjał. Ile w tym prawdy? Nie wiem. Jego tort zasłynął co prawda z większej ilości alkoholu i nieszczególnie zachęcającego wyglądu, który jednak nie przeszkadzał biesiadnikom, ale M. stwierdził, że zrobiony przeze mnie smakuje bardzo podobnie. Oczywiście M. nic nie piekł, korzystał z dobroci "gotowców". Tort jest dość słodki, ale równoważy go obecność alkoholu i jest najbardziej tortowym tortem, jaki w życiu przygotowałam. Nie wymaga dużego nakładu pracy. Nie jestem mistrzem zdobień, a transport w punktu A do punktu B dodatkowo to podkreślił, ale kiedyś się wyrobię :) Jak tylko będę miała okazję częściej piec słodkości tego typu :D

W urodziny rodzice zabrali mnie do łódzkiej "Anatewki" na obiad. Na przystawkę zamówiłam wątróbkę z sosem malinowym. Zasmakowało. Bardzo (aż dziwne, że wcześniej tego nie jadłam, jak się nad tym głębiej zastanowić). Aż w domu postanowiłam to danie odtworzyć. Życie chciało, że tegoż dnia spędziłam uroczy dzień z Małgosią. Po kilkugodzinnym spacerze, buszowaniu w antykwariacie i innych cudach nieco nam się zgłodniało. I chociaż początkowo Małgosia twierdziła, że wątróbki nie lubi, to rzecz się zmieniła po pierwszym kęsie. Takie czary!

Nazwa może Was zaskoczyć, ale staropolskie książki taką właśnie nazwę podsuwają. Moim zdaniem jest urocza.

Czasami w domu brakuje chleba, a hulający za oknem wiatr nie zachęca do wyjścia z domu. Nie ma z czego zrobić porannej sałatki, a jajka dawno się znudziły. Sterczenie w kuchni przez dłużej, niż dziesięć minut wydaje się niemożliwe do wykonania. Wtedy na ratunek przychodzi szybki naleśnik śniadaniowy - bardzo syty, banalnie prosty w przygotowaniu i przepyszny!

Dzisiaj nie będzie historii. Dzisiaj będą jedynie multikolorowe i bardzo smaczne bazyliowe śledzie. Jeżeli nie możecie się do nich przekonać, powiem jedynie, że są niezwykle orzeźwiające w smaku. Jakbym cofnęła się do pobytu we Włoszech lub Chorwacji. :)

Pamiętam dzień, w którym po raz pierwszy skosztowałam zupy kremu. Moja mama nie przepadała za tego typu wynalazkami. Zupy były więc klasyczne w smaku, podaniu i posiadały bardzo dużo "gęstego", czyli warzywno-mięsnej części zupy (podział na "gęste" i "rzadkie" trwa do dziś, tata złośliwie podkrada "rzadkie", zostawiając innym "gęste"). W każdym razie nadszedł dzień, w którym postanowiłam sama taką zupę krem przygotować - w książkach i telewizji wydawała mi się zawsze najelegantszym daniem na świecie -, ale od postanowienia do czynu droga daleka. Poczytałam więc co nieco, podszkoliłam się i wreszcie przystąpiłam do działania. I tak narodziła się zupa krem z pora.

Taka sytuacja: budzisz się rano z potwornym bólem głowy, a w ustach czujesz papier ścierny zamiast wilgotnego języka i gładkiego podniebienia. Świat trochę jeszcze wiruje. Otacza Cię woń setek wypalonych papierosów, a gardło pali boleśnie kwasem. No cóż, zdarzyło się, zabalowałe/aś. I kiedy już myślisz, że nie ma dla Ciebie absolutnie żadnego ratunku, że umrzesz w czterech ścianach, dręczony przez wyrzuty sumienia, ból duszy i młot pneumatyczny w Twojej głowie, z pomocą przychodzi ona - pani Jajecznica. 

Nigdy nie byłam dzieckiem, które wybrzydzało na szpinak. Przynajmniej nie pamiętam takich historii. Quiche szpinakowy pojawiał się na stole dość często i znikał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jedzenie rozpoczynało się już w chwili, gdy tarta trafiała do piekarnika. Intensywny aromat kruchego ciasta, sera i czosnku niósł się po całym domu, tworząc gęstą atmosferę cieknącej śliny i wyczekiwania. Milkliśmy. Wszyscy. Bez wyjątku. A potem blacha pojawiała się na stole i po serii chuchania i dmuchania, gorące jeszcze danie trafiało do naszych żołądków. Ser nie miał czasu rozciągać się i prezentować swoich nadzwyczajnych akrobatycznych zdolności, kruche ciasto nie zdążało skruszeć, a szpinakowo-serowa masa stężeć i stwardnieć. A potem pozostawało jedynie gładzenie się po brzuchach i wspominanie. 

Trzymam w domu przynajmniej sześć rodzajów mąki. Wciąż eksperymentuję. Próbuję zrozumieć ich odmienność. Powoli dociera do mnie, jak z poszczególnymi rodzajami się obchodzić. Bo to nie tak, że mąka mące równa. Każdą trzeba traktować inaczej. Mąki są kapryśne i wymagające. Ale jak się je już pozna... Wtedy można wyczarować cuda. O, jak te muffiny na przykład :)

W takim mięsie kanapkowym nie ma ani grama ulepszaczy. Właściwie istnieją jedynie trzy składniki. A mimo to smak jest znacznie bardziej wyrazisty, niż w przypadku sklepowych szynek. Magia! :)