Avocado samo w sobie smakiem na kolana nie rzuca. Stanowi za to idealną bazę do różnorodnych wariacji. Efektownie się prezentuje ze względu na piękną pastelową barwę, ma przyjemną konsystencję i łatwo się je przyrządza. Dzisiaj klasyka klasyki - guacamole podane jako dip do tortillachips.

Święta, święta i po świętach. Ja akurat przeleżałam je w łóżku, pokonana przez chorobę. Prezentów otrzymałam moc (w tym fartuch masterchefa, więc mogę rządzić się w kuchni jeszcze bardziej niż zwykle), może dlatego, że Mikołajowi było mnie żal ;)
W tym roku nie otrzymaliście ode mnie wskazówek, co też smacznego można by przyrządzić na Wigilię. Nie mam zwyczaju szykować potraw dużo wcześniej - maksymalnie są to dwa dni przed uroczystą kolacją. Wiąże się też to z ogromem pracy, więc nie mogłam znaleźć tej chwili na odwiedzenie bloga. Potrawy z mojego wigilijnego stołu dodawać będę stopniowo, tak żebyście w przyszłym roku mogli już bez wysiłku je tutaj odszukać :)
Bożonarodzeniowych życzeń nie mogę już Wam złożyć, ale składam najserdeczniejsze życzenia noworoczne! :)

Kiedyś piekłam chleba bardzo dużo i bardzo często. Przytyli przez to wszyscy, więc teraz piekę go rzadziej. Smakuje mi teraz jeszcze bardziej ;) Warto spróbować zrobić go przy okazji Świąt Bożego Narodzenia - domowe pieczywo na wigilijnym stole, to coś niesamowitego! :)

Śledzie są pyszne w każdej postaci, chociaż M. uważa inaczej. Ten przepis dostałam od sąsiadki z rodzinnej wsi ;) Niezwykle trudno opisać ich smak, a jest to uczta dla kubków smakowych, spróbujcie więc sami! :)

Święta bez pierogów to nie święta. W domu, to zawsze ja jestem pierogatorem. Robię ciasto, i farsz, i pierogi radośnie zaklejam. Czasami ktoś się przyłączy do pierogów lepienia. I jest fajnie, i miło, i tak świątecznie. ;)

Kapuśniak ma dużo witaminy c i doskonale działa na takie wredne przeziębienia, z jakimi się borykam. No i jest tani. I smaczny. Czego chcieć więcej?

Nie wyobrażam sobie niektórych mięs bez żurawiny. Zazwyczaj kupowałam ją gotową w sklepie, ale w tym roku, w moim małym sennym miasteczku, dostrzegłam ją na jednym z targów. Zaryzykowałam i wzięłam. Opłaciło się.

Nie wiem, jakie ciasteczka lubi Święty Mikołaj, ale jeżeli miałabym zagadywać, to postawiłabym właśnie na te. Są tak kruche, że sypią się na podłogę i na ubrania, zostawiając wszędzie słodkie, okruszkowe niespodzianki (jeżeli chcecie, żeby były mniej kruche dodajcie 1 jajko i 1 żółtko albo nawet 2 żółtka zamiast 2 całych jajek). Do tego ciepłe kakao i możecie mnie nie szukać (siedzę na parapecie, pod kocem, z książką w ręku).

Za oknem robi się szaro i nieprzyjemnie. Szarówka towarzyszy mi przy przebudzeniu i wtedy, gdy kładę się spać. W nocy niebo ma kolor brudnego różu albo oranżu - skłębione chmury odbijają światła miasta. Tak naprawdę nigdy nie jest ciemno. W takich chwilach najbardziej brakuje mi rodzinnego domu. W czasie pory obiadowej niesie się po mieszkaniu słodki zapach pomarańczy i papryki, który sprawia, że jest chociaż odrobinę znośniej.

Nazwijcie mnie ignorantką, ale o istnieniu nototenii nie miałam pojęcia aż do pewnej promocji w supermarkecie. Lata, które mi umknęły już nie powrócą i cierpię z tego powodu niezmiernie.
Nototenia jest tak smaczna jak urocza jest jej nazwa. Białe mięso bez problemu odchodzi od ości (ości dużych, bo tych małych i złośliwych nie uświadczymy). To dopiero początek mojej nototeniowej podróży, więc po prostą ją usmażyłam dla poznania smaku, niemniej sądzę, że można z niej wyczarować znacznie, znacznie więcej.

To był ciężki tydzień - dlaczego, tego niestety jeszcze nie mogę Wam wyjawić. Niemniej z pewnością zrobię to, gdy tylko zaistnieje taka możliwość.
Czytałam ostatnio artykuł o tym, że zagranicznych gości przyjeżdżających do Polski, fascynuje ilość spożywanych przez nas zup. Nigdy nie wydawało mi się, że jesteśmy jacyś szczególnie zupożerni, ale po głębszym zastanowieniu...

Zazwyczaj nie nazywam tej sałatki "a'la grecką", ale po prostu "grecką". Jednakże nie mam pewności, czy nie jest z nią tak, jak na przykład z pierogami ruskimi albo rybą po grecku. Zwłaszcza, że przepisu nigdzie nie wyczytałam.
Uwielbiam ją. Jak nie muszę następnego dnia opuszczać mieszkania to daje do niej taką ilość czosnku, że boli mnie podniebienie. Do tego jeszcze grzanki z masełkiem... PYCHA!

Kilka dni temu moja przyjaciółka miała urodziny. Na uczelni otrzymała ode mnie muffinkę kokosową właśnie. Jest wegetarianką, stara się zdrowo odżywiać, więc zminimalizowałam ilość składników pochodzenia zwierzęcego ;). Pyszne i proste!

Szpinak jest pycha, kurczak jest pycha i wszystko, co jest zapiekane, jest pycha. Przy takich założeniach możemy dojść do wniosków, że: a) to musi być dobre b) być może jest to kurczak najlepszy na świecie c) wszystkim będzie smakował.
I tyle. ;)

Składniki:
- 6 ćwiartek z kurczaka
- opakowanie mrożonego szpinaku
- 50 mililitrów śmietany 30%
- sok z 1/2 cytryny
- 4 ząbki czosnku
- sól czosnkowa
- papryka słodka
- sól
- pieprz

Przygotowanie:
Kurczaka przyprawiamy solą czosnkową, pieprzem, papryką. Odstawiamy na 30 minut do zamarynowania. Szpinak rozmrażamy i dodajemy do niego śmietanę, sól, czosnek przepuszczony przez praskę i sok z ½ cytryny.
Kurczaka podpiekamy w piekarniku w temperaturze 180 stopni przez ok. 30 minut, następnie zlewamy z niego sos i dodajemy go do masy szpinakowej. Masę mieszamy i polewamy nią kurczaka. Pieczemy w piekarniku pod przykryciem około 20 minut. Voila!

Pigwa jest produktem opornym podczas obróbki, bowiem skórę ma bardzo twardą. Przeszkadzać to może zwłaszcza, jeżeli do przerobienia mamy sporą ilość tych owoców. Warto się jednak postarać, bo pigwa jest bardzo zdrowa, no i niezwykle smaczna. ;)

Są pyszne, jest ich dużo i robi się je stosunkowo szybko. Ja je uwielbiam!

Brukiew. Rzecz spotykana rzadko, a nawet jeżeli już się ją spotka, to zazwyczaj nie wiadomo, co z niej zrobić. Nawet ja nieczęsto ją jadałam, pomimo silnych kaszubskich korzeni. A jeżeli chodzi o zupę to... Ostatnio mama opowiedziała mi historię, jak to została zaczepiona przez starszą panią, którą zaintrygował brukwiowy zakup. "Co pani z tego robi?" - spytała starowinka. Gdy moja rodzicielka wspomniała o zupie, pani powędrowała myślami do swojej przeszłości. Pamiętała, że kiedyś (bodajże Jej mama) robiła taką zupę, ale nigdy nie udało się starszej pani owej zupy odtworzyć. Poprosiła o przepis moją mamę - ta jednak była tak zaskoczona, że opowiadając mi o tym zdarzeniu, nie miała pewności, czy przekazała wszystko jak należy. Wy nie musicie się tego obawiać ;)

Trochę Was zaniedbywałam ostatnimi czasy. W związku z tym coś, co w mojej kuchni bywa niezwykle rzadko - z wielu powodów.

Marmoladę mama robi od lat z jabłek z jednego tylko drzewa. Mówimy nich, że to jabłka śmierdzące z uwagi na, jak się łatwo można domyślić, ich mało przyjemny zapach przed obraniem ze skóry. Żałowałam zawsze, że akurat te jabłka przeznaczone są wyłącznie na marmoladę - rosło ich zwykle niewiele, więc tykać ich nie można było, a kusiły rozmiarami i ładną, zieloną skórką - w smaku były za to kwaśne okrutnie, ale dziecko i tak najpierw patrzy.

Składniki:
- 5 kg jabłek (kwaśne)
- 2 ½ kg cukru
- ½ szklanki octu

Przygotowanie:
Jabłka obieramy, kroimy na kawałki. Kawałki nie muszą być równe, jabłko można niedbale skroić do naczynia. Następnie dodajemy cukier i ocet. Mieszamy, przykrywamy i kisimy przez 3 dni, codziennie mieszając. Po tym czasie podsmażamy i wkładamy do słoików. Nie pasteryzujemy Marmoladę smażymy krótko, bo bardzo szybko gęstnieje.
Nadaje się świetnie do rogalików i nie wypływa! Po wystudzeniu ma taką konsystencję, że można ją kroić nożem w plasterki. Voila!

Ostatnie kilka dni, to była jakaś masakra. Ilość pracy zmusiła mnie do maszynowego wykonywania czynności - od chwili wczesnej pobudki, aż do późnych godzin nocnych. W głowie mi się kręci od czytania książek, ekran migoce, a ręce trzęsą się od zbytniej ilości kawy. No, ale swojego dopięłam. W nagrodę czas na pierogi. ;) Zrobiłam z M. różne, ale dzisiaj zaprezentuję ruskie.

O niezwykłym smaku odpowiednio przyrządzonej wołowiny wie każdy wielbiciel dobrej kuchni. Mięso to jest bardzo wdzięcznym "materiałem" - nadaje się zarówno do smażenia, jak i duszenia czy grillowania. Dzisiaj jedna z możliwości jej wykorzystania.

Żeberka jadam rzadko, bo są raczej tłuste i mają swój charakterystyczny smak, na którym mam ochotę tylko czasami. Grzyby za to uwielbiam z całego serduszka, a i sosami z dodatkiem wina nie wzgardzę.

Składniki:
- 1 ½ kg żeberek wieprzowych
- garść suszonych grzybów
- 200 ml wina pół słodkiego – czerwonego
- 1 łyżeczka czerwonej czubrycy
- 3 ząbki czosnku
- sól
- pieprz
- liść laurowy
- liele angielskie
- olej do smażenia

Przygotowanie:
Żeberka kroimy, marynujemy w przyprawach przez około 30 minut. Grzyby moczymy w gorącej wodzie. Po tym czasie obsmażamy żeberka na oleju. Dodajemy namoczone grzyby i wodę z moczenia. Na koniec dodajemy wino. Dusimy pod przykryciem do miękkości. Na koniec usuwamy nadmiar tłuszczu, który powstał podczas duszenia żeberek.

Ziemniaki, to my, Polacy, uwielbiamy. Jadamy je na wiele sposobów. Tym razem więc coś, co pozwoli nieco przełamać rutynę tradycyjnych, tłuczonych ziemniaków.

Szwedzkie babeczki po raz pierwszy spotkałam w cukierni - żadna niezwykła historia. Spodobała mi się forma podania. Smak także mnie nie rozczarował. Półkruche ciasto na zewnątrz i wilgotne, jabłkowo-cynamonowe nadzienie w środku. Pycha!
Ps. Tradycyjnie powinny być zaopatrzone jeszcze w migdałowe płatki, no ale jestem studentką, a migdały są drogie ;)

Tempo ostatniego roku studiów licencjackich przy dwóch kierunkach ostro daje mi się we znaki. Coraz mniej czasu mam na gotowanie i coraz mniej na lokowanie tutaj przepisów. Wierzę, jednak, że jak tylko wdrożę się w to wszystko, uda mi się odpowiednio zorganizować. Tymczasem przedstawiam Wam konfiturę z cytryńca. Samo zdrowie! Idealna do herbaty, ale i amatorów innych form podania też z pewnością znajdzie ;)

Jeszcze jeden z dyniowych przepisów - ulubiony dyniowy przetwór moich rodziców, który produkują każdego roku. To już klasyka można by rzec. No i chyba jest to na każdym blogu, więc i ja nie mogę być gorsza, skoro tyle dyni u mnie ;-).

Ciasto dyniowe w swojej konsystencji jest niezwykle podobne do sernika. Zaskoczyło mnie to niezmiernie. Tak mnie zaskoczyło, że aż więcej napisać nie mogę. Może tyle jeszcze, że jest smaczne. Idealne dla wielbicieli korzennych przypraw.

Ciastka piekę rzadko. Właściwie sama nie wiem, dlaczego. Może, dlatego że zawsze poszukuję czegoś nadzwyczaj ekstrawaganckiego i efektownego, a ciastka wydają mi się po prostu... urocze, a nie niezwykłe. Te jednak mają w sobie coś niezwykłego. Po pierwsze są bezglutenowe, bo do ich wypieku użyłam mąki ryżowej zamiast pszennej. Dzięki temu są również nieco mniej kaloryczne. Po drugie są z dyni, a więc wpisują się w niekończącą historię składnika ostatnich dni. Po trzecie mają w sobie wszystko to, co najcudowniejsze - czekoladę i orzechy. Nic tylko szamać, popijając szklanką mleka tudzież herbaty - przynajmniej ja tak lubię ;)

- 250 gram puree z dyni
- 250 g mąki ryżowej
- 80 g masła
- 100 g cukru
- 1 łyżeczka proszku do pieczenia
- 2 łyżeczki cukru waniliowego
- 1 łyżeczka aromatu waniliowego
- 100 gram mieszanki orzechów (u mnie nerkowce, włoskie i laskowe)
- 50 gram pokruszonej czekolady
- szczypta soli

Przygotowanie:
Masło ucieramy z cukrem. Dodajemy puree z dyni, sól, cukry, proszek do pieczenia, aromat waniliowy. Mieszamy. Dorzucamy orzechy, czekoladę i mąkę - zagniatamy. Ciasto powinno być miękkie, ale nie kleić się do rąk - w razie potrzeby dosypujemy więcej mąki. W pierwszej kolejności formujemy kulki, które potem spłaszczamy. Wykładamy ciastka na blachę pokrytą papierem do pieczenia. Zachowujemy między nimi spory odstęp, bo jeszcze urosną, a nie chcemy, żeby się skleiły. Pieczemy w temperaturze 180 stopni przez 15-20 minut, do zarumienienia. Voila! ;)