Któż nie kocha zapachu świeżego pieczywa? Nie potrafiłabym zaufać komuś, kto nie darzy tego aromatu taką miłością jak ja. To idealnie nęcąca woń, zwłaszcza o poranku. Może i Wy skusicie się na takie czary w swojej własnej kuchni? ;)

- 500 gram mąki pełnoziarnistej
- 100 gram masła (miękkiego)
- 250 mililitrów mleka
- 1 jajko
- 25 gram świeżych drożdży
- pół łyżeczki cukru
- pół łyżeczki soli

Przygotowanie:
Najpierw przygotowujemy rozczyn drożdżowy z lekko podgrzanych 100 mililitrów mleka, drożdży i cukru. Odstawiamy go do wyrośnięcia (około 30 minut). Po tym czasie zagniatamy ciasto - płynne składniki dodajemy do mąki oraz soli. Ponownie odstawiamy całość do wyrośnięcia, zakrywając miskę ściereczką i odstawiając w ciepłe miejsce. Im dłużej tym lepiej, ale czas optymalny to 1-2 godziny. W następnej kolejności formujemy z ciasta bułeczki. Układamy je na blasze, przykrywamy i raz jeszcze odstawiamy do kolejnego wyrośnięcia na 30 minut. Potem smarujemy mlekiem i pieczemy w piekarniku rozgrzanym do 200 stopni przez ok 7-12 minut. Voila!

Wczoraj udałam się na precasting do programu Masterchef. Zapakowałam się raniutko z dwiema przyjaciółkami do auta (kocham Was!) i wyruszyłyśmy do Warszawy. Nie spóźniłyśmy się bardzo, a mimo to kolejka zdążyła się już bardzo rozrosnąć. Podsumowując: wystartowałyśmy do stolicy o 6, a wyjechałyśmy z niej o 19. W błędzie będzie każdy ten, kto uzna takie oczekiwanie za nużące, męczące i bez sensu. Jasne, trochę się namęczyliśmy - nakrzyczeliśmy, narozmawialiśmy, naskakaliśmy. Było w tym wszystkim jednak coś magicznego. Masa ludzi z przepysznym jedzeniem, wielu pasjonatów, z którymi mogłam dyskutować w taki sposób, w jaki do tej pory nie było mi dane. Przemiła obsługa całego przedsięwzięcia, jakaś więź między tymi wszystkimi ludźmi, która istniała tam tylko wtedy i tylko przez te kilka godzin. Mnóstwo pozytywnej energii, mnóstwo ciepła i miłych słów. Nie wiem, jak ta historia potoczy się dalej, mam wiele nadziei, ale bez względu na ostateczny efekt było warto.
Kilka zdjęć z wczorajszego castingu możecie zobaczyć na fanepage'u bloga ;)
A teraz przejdźmy do właściwego tematu tego wpisu, czyli kurczaka pieczonego z maślanym nadzieniem ziemniaczanym ze szczypiorkiem, porem i kolendrą, który po prostu rozpływa się w ustach! Zioła i przyprawy dodają mu pewnej orzeźwiającej nuty, czegoś, co sprawia, że z każdym kęsem chce się więcej i więcej i więcej. Nie zapominajmy też o innych atutach - w końcu to danie, którego przygotowanie nie wymaga zbyt dużego zaangażowania finansowego czy czasowego ;)

- 1 kurczak

Zachęcałam już do zmiany typowych kopytek przez dodanie brokułów - Brokułowe kopytka, a dzisiaj zaproponuję to samo, tylko w wersji marchewkowo-groszkowej.
A może Wy robicie jakieś niezwykłe kopytka? Albo jesteście tak wierni tradycji, że nie chcecie nic zmieniać? ;)

Jak każdego roku i w tym, moją świąteczną działką z zakresu przygotowań w kuchni stanowiły ciasta. W tym roku zmieniłam przepis na sernik. Zanim w ogóle przystąpiłam do jego przygotowywania, ułożyłam sobie w głowie plan. "Naszkicowałam" spodziewane składniki i proporcje, zastanawiałam się nad sposobem podania i dekoracją. Sernik miał mieć piękne, równe trzy warstwy, ale nie do końca się to udało. Masa częściowo się przemieszała i powstały kolorowe fale, co w sumie również wygląda interesująco. O wyłożenie ciastem blachy poprosiłam M. Nie mógł On niestety poradzić sobie z wyklejeniem brzegów, całe ciasto trafiło więc na spód i jest nieco zbyt grube, ale wierzę, że Wy, kulinarni zapaleńcy, bez problemu wygracie z tym problemem ;)

Wszystko zaczęło się od tego, że dorwałam polędwiczkę w supercenie. Nakupowałam jej na zapas, bo okazja tego typu trafia się rzadko (zazwyczaj staram się nie gromadzić w zamrażarce mięsnych zapasów, wolę świeże zakupy) i zaczęłam kombinować. Jednego dnia potrzebowałam upichcić coś szybko i smacznie, więc postawiłam na ciasto naleśnikowe. Był to strzał w dziesiątkę! Mięso jedynie leciutko osoliłam, porządnie doprawiłam za to ciasto. Dzięki temu polędwiczka nie straciła swojej delikatności, a jednocześnie nie była mdła. Ideał.

Tradycyjnie chleb ten wypiekany był w niezwykle interesujący sposób. Zamykało się go w metalowym pojemniku i zakopywało w pobliżu gorących źródeł. W domu oczywiście nie uda się powtórzyć tego zabiegu, ale jest on warty uwagi także z powodu przypraw. Jest dość ostry w smaku i przyjemnie ziołowy. Ja posiadam większą blachę niż wskazana, więc chleb po wyrośnięciu okazał się cieńszy niż być powinien, ale Wy możecie mój błąd naprawić (chociaż cienki chlebek też był bardzo fajny) - zdublujcie ilość składników, albo wykorzystajcie mniejszą blachę, to chleb będzie grubszy.

Obok brownie muffin z kawałkami czekolady i orzechami laskowymi są to drugie, niezwykle przepyszne, ale i nieszczególnie dietetyczne muffiny. Nie próbujcie jednak z nimi walczyć, bo to walka z góry przegrana. Wystarczy wyobrazić sobie unoszący się podczas pieczenia zapach białej czekolady, wanilii, masła i orzechów. A potem pierwszy kęs, jeszcze ciepłej muffiny - kęs chrupki, ale delikatny jednocześnie.
Podtrzymuję swoją opinię - pójdę do piekła.

Oczywiście możecie też usmażyć te kotleciki na patelni z odrobiną tłuszczu, ale pierwotnie wymyślałam je na rodzinne ognisko i w takiej formie również proponuję. Ten przepis odmieni Wasze życie. To jakby zamknąć smak sosu bolognese w jednym kawałku. Fantastycznie komponują się z sosem czosnkowym.

Postanowiłam uruchomić dział recenzji. Od teraz dzielić się będę z Wami przemyśleniami na temat zakupionych bądź wypożyczonych książek. Mam nadzieję, że będziecie śledzić te wpisy uważnie. Dzisiaj książka, która wzbudziła we mnie szczególnie intensywne emocje.

M. jest czosnkożercą i sos czosnkowy jest w naszym domu zawsze. Przyznam, że czasami proszę Go, żeby już nie jadł tego czosnku i nie pachniał nim tak intensywnie. Przekomarzamy się tak czasem - ja na złość jem rybę, a M. czosnek.

Czasami chce się zrobić trzydaniowy obiad. Zaplanowanie takiego posiłku nie należy jednak do najłatwiejszych. Wszystkie trzy dania muszą się ze sobą idealnie komponować, a kolejne smaki nie mogą tłamsić poprzednich. Istnieje również problem przepełnienia w połowie obiadu - dania trzeba więc dobrać tak, by mieć pewność, że jego uczestnicy zaspokoją głód, ale i że nie wyjdą ociężali. W takiej konfiguracji najbardziej skomplikowanym wydaje się deser, który musi być na tyle lekki, by sprawiał przyjemność, a nie okazał się przykrym, ciężkim obowiązkiem, który należałoby wypełnić względem gospodarza.
To jedna z takich lekkich propozycji. Świetny deser przy serwowaniu trzydaniowego posiłku, ale również idealna kolacja bądź śniadanie ;)

Zastanawiałam się, czy wstawić ten przepis na bloga. Wiem, że odwiedza Go wiele osób, które wybrały wegetarianizm bądź weganizm i królik, bardziej niż wieprzowina czy wołowina, może wyprowadzić ich z równowagi. Przyznam, że kulinaria są dla mnie czymś więcej niż hobby i chciałabym zająć się tym w niedalekiej przyszłości profesjonalnie. Nie uda się to, jeżeli będę obawiała się korzystać z jakichś składników. Dodatkowo bloga tego odwiedza wiele osób, które są bardzo dalekie od eliminacji mięsa ze swojego życia.
Przyznam szczerze, że królicze mięso mnie nie zachwyciło. Doceniłam jego delikatność (delikatniejsza pierś z kurczaka), niemniej nie uważam, aby było na tyle odmienne i niezwykłe, żeby częściej pojawiało się na moim stole. Nie wiem, czy to danie, odpowiednio przyrządzone z piersią kurczaka, nie byłoby porównywalnie smaczne. No i przynajmniej miałabym pewność, że wszyscy go skosztują. M. na przykład królika nie tknął.
Pomijając kwestie samego królika, to marynata i sos są fantastyczne. Całość zajmuje nieco czasu, ale naprawdę jest warta swego oczekiwania.

Lubię żurek. Chyba dlatego, że przepadam za kwaśnymi potrawami/smakami. A już wkrótce będę się nim mogła zajadać bardzo, bo zbliża się Wielkanoc, kiedy to bez żurku obejść się nie można.

Składniki:
- 3 litry wody,
- 200 gram dowolnego mięsa
- 1 kiełbaska (najlepiej biała)
- 500 mililitrów zakwasu do żurku
- 3 marchewki,
- kawałek selera,
- 1 pietruszka,
- 4 ziemniaki
- 1 cebula
- 5 ząbków czosnku
- liść laurowy
- ziele angielskie
- majeranek
- sól
- pieprz

Przygotowanie:
Gotujemy wywar z mięsa, doprawiamy solą, pieprzem, liściem laurowym i zielem angielskim. Do mięsa dodajemy obrane i pokrojone warzywa: marchew, seler, pietruszkę, ziemniaki, cebulę. Gdy zrobią się miękkie dorzucamy jeszcze przeciśnięty przez praskę czosnek oraz zakwas. Mięso, na którym gotowaliśmy wywar, obieramy z kości i również umieszczamy w garnku wraz z pokrojoną i podsmażoną kiełbasą (jeżeli wybraliśmy białą kiełbasę, to najpierw gotujemy ją w zupie, a potem wyjmujemy i kroimy, nie smażymy). Podajemy z jajkiem ugotowanym na twardo. Voila!

Marzy mi się świeży tuńczyk. Ładnie wygląda na zdjęciach i w telewizji. Raz dostrzegłam go w ofercie jednego ze sklepów, ale w gazetce jedynie, bo w samym sklepie już go nie znalazłam. Bałabym się chyba zresztą przyrządzić tak drogą w Polsce rybę. A nuż bym coś zepsuła? Spaliła, źle przyprawiła? Póki co zostanę przy tuńczyku z puszki i sałatce. Nie cierpię, bo uwielbiam tę sałatkę. 

Bardzo smaczny, bardzo prosty w przygotowaniu deser. Nie jest za słodki, ani mdły. A sos karmelowy, po prostu... niesamowity! :)
Poza przepisem czeka na Was kilka niespodzianek. Po pierwsze - zmiana szaty graficznej bloga. Nie wiem, jak Wam, ale mi podoba się bardzo. Szarość, pomarańcz i biel to kolory mojej kuchni, więc jest odrobinkę tak, jakbym zapraszała Was do domu :)
Po drugie - wspominałam o radiowej rozmowie. Dzisiaj ją Wam udostępniam, jeżeli macie ochotę - posłuchajcie :)

Na pewno zdążyłam już wspomnieć, że kocham kaczkę, więc bez sensu byłoby się powtarzać. Zazwyczaj robiłam ją w jeden jedyny sposób, ten sam od lat. Jeżeli coś jest doskonałe, to do czego chcielibyśmy aspirować? Tak właśnie myślałam o kaczce z jabłkami. Myślałam, że nie ma sensu poprawiać ideału, a nawet więcej! Myślałam, że jeżeli zmienię przepis, choćby trochę, to tej kaczki już jeść nie będę i zmarnuję mój fantastyczny obiad. To była jedna strona medalu i jedna strona mojej osobowości - ta przywiązana do tradycji i "odwiecznych" smaków. Druga walczyła o poszukiwanie, eksperymentowanie, próbowanie. Myślę, że poszłam na kompromis.