Tempo ostatniego roku studiów licencjackich przy dwóch kierunkach ostro daje mi się we znaki. Coraz mniej czasu mam na gotowanie i coraz mniej na lokowanie tutaj przepisów. Wierzę, jednak, że jak tylko wdrożę się w to wszystko, uda mi się odpowiednio zorganizować. Tymczasem przedstawiam Wam konfiturę z cytryńca. Samo zdrowie! Idealna do herbaty, ale i amatorów innych form podania też z pewnością znajdzie ;)

Jeszcze jeden z dyniowych przepisów - ulubiony dyniowy przetwór moich rodziców, który produkują każdego roku. To już klasyka można by rzec. No i chyba jest to na każdym blogu, więc i ja nie mogę być gorsza, skoro tyle dyni u mnie ;-).

Ciasto dyniowe w swojej konsystencji jest niezwykle podobne do sernika. Zaskoczyło mnie to niezmiernie. Tak mnie zaskoczyło, że aż więcej napisać nie mogę. Może tyle jeszcze, że jest smaczne. Idealne dla wielbicieli korzennych przypraw.

Ciastka piekę rzadko. Właściwie sama nie wiem, dlaczego. Może, dlatego że zawsze poszukuję czegoś nadzwyczaj ekstrawaganckiego i efektownego, a ciastka wydają mi się po prostu... urocze, a nie niezwykłe. Te jednak mają w sobie coś niezwykłego. Po pierwsze są bezglutenowe, bo do ich wypieku użyłam mąki ryżowej zamiast pszennej. Dzięki temu są również nieco mniej kaloryczne. Po drugie są z dyni, a więc wpisują się w niekończącą historię składnika ostatnich dni. Po trzecie mają w sobie wszystko to, co najcudowniejsze - czekoladę i orzechy. Nic tylko szamać, popijając szklanką mleka tudzież herbaty - przynajmniej ja tak lubię ;)

- 250 gram puree z dyni
- 250 g mąki ryżowej
- 80 g masła
- 100 g cukru
- 1 łyżeczka proszku do pieczenia
- 2 łyżeczki cukru waniliowego
- 1 łyżeczka aromatu waniliowego
- 100 gram mieszanki orzechów (u mnie nerkowce, włoskie i laskowe)
- 50 gram pokruszonej czekolady
- szczypta soli

Przygotowanie:
Masło ucieramy z cukrem. Dodajemy puree z dyni, sól, cukry, proszek do pieczenia, aromat waniliowy. Mieszamy. Dorzucamy orzechy, czekoladę i mąkę - zagniatamy. Ciasto powinno być miękkie, ale nie kleić się do rąk - w razie potrzeby dosypujemy więcej mąki. W pierwszej kolejności formujemy kulki, które potem spłaszczamy. Wykładamy ciastka na blachę pokrytą papierem do pieczenia. Zachowujemy między nimi spory odstęp, bo jeszcze urosną, a nie chcemy, żeby się skleiły. Pieczemy w temperaturze 180 stopni przez 15-20 minut, do zarumienienia. Voila! ;)

To danie nad wymiar proste i smaczne. Muszę przyznać, że dynia ma w sobie coś, co potrafi upodobnić ją do wielu składników. Dyniowe ciasto ma w sobie coś z sernika (pojawi się w wkrótce), a frytki coś z ziemniaka. Zasypuję Was przepisami z użyciem tego składnika, a wciąż zostało mi go sporo.

M. nie może już na dynie patrzeć, niemniej w niedzielę zbudził go zapach smażonych pancakesów. Jako, że spał podczas przygotowań pojęcia nie miał, że znajduje się w nich spora ilość dyniowego puree. Stwierdził nawet, że są smaczniejsze niż te, które przygotowuję zazwyczaj ;) To był kolejny eksperyment, ale wiedzcie, że pancakesy przygotowywane w ten sposób faktycznie są niesamowite! ;)

- ¾ szklanki kaszy manny

Dynia, dynia, dynia. Jest wszędzie. W piekarniku siedzi dyniowy pasztet, w lodówce mus na pumpkin pie, blaty zastawione są słoikami z dynią, a z wielkiego gara na kuchence dochodzi ciche bulgotanie dyniowej zupy. Końca nie widać, bo z kuchennego stołu uśmiecha się do mnie kolejne, kilkunasto czy kilkudziesięciokilogramowe monstrum.
Wszystkie te przepisy, oczywiście pojawią się na blogu (póki co dodałam jedynie dynię w lukrze). Zaczynamy od trochę orientalnej zupy z dyni, którą ja osobiście uwielbiam.

Składniki:
- 1 mała dynia
- 3 litry wody (lub dowolnego bulionu)
- 2 marchewki
- 1 pietruszka
- kawałek selera
- 2 ziemniaki
- 200 g krewetek koktajlowych mrożonych
- pędy bambusa
- 200 ml mleczka kokosowego
- sól
- pieprz czarny
- pieprz cayenne

Przygotowanie:
Dynię obieramy i kroimy w kostkę. Zagotowujemy w wodzie lub dowolnym bulionie. Dodajemy pozostałe warzywa: marchewkę, pietruszkę, seler, ziemniaki (wszystko pokrojone w kostkę). Gotujemy do miękkości i miksujemy. Dodajemy umyte i oczyszczone krewetki, pokrojone w słupki pędy bambusa (można takie kupić w gotowej formie w słoiku) oraz 200 mililitrów mleka kokosowego. Doprawiamy solą, czarnym pieprzem i pieprzem cayenne - z tym ostatnim uważamy, bo jest bardzo ostry i intensywny w smaku. Gotujemy jeszcze kilka minut i serwujemy ;) Voila!

W naszym ogrodzie rosną trzy grusze. Jedna to faworytka, zwana także klapsą, drugiej rodzaju nie znamy, więc określamy ją mianem "zimówki", a trzecia to posadzona niedawno konferencja. "Zimówka" to z pewnością grusza bardzo stara i jest najwyższym drzewem w całym sadzie. Gałęzie ma powykrzywiane we wszystkie strony, niektóre są już absolutnie suche. Tak czy siak, to właśnie z tych owoców powstaje najwięcej przetworów. Częściowo dlatego, że zawsze jest ich bardzo dużo, ale przede wszystkim z powodu ich słodyczy przy jednoczesnej jędrności i twardości ;)


Gruszki obieramy, przekrawamy na połowę, usuwamy z nich gniazda nasienne. Obrane gruszki wkładamy do naczynia z wodą z niewielką ilością octu. Taki zabieg wykonujemy tylko po to, aby gruszki nie ściemniały podczas obierania kolejnych.
Zagotowujemy zalewę z wody, cukru, Amaretto i przypraw. Umyte słoiki wyparzamy w mikrofalówce przez 3 minuty (przy tym sposobie należy wypełnić słoiki do połowy wodą) lub w gorącej wodzie. Do zalewy dodajemy gruszki i gotujemy przez około 10 minut do zeszklenia. Gruszki układamy w słoikach. Zamykamy na gorąco. Nie pasteryzujemy. Voila! ;)

Z owoców i warzyw powstać może wiele niecodziennych przepisów, jeżeli tylko zechcemy popuścić wodze naszej fantazji. Musztardę gruszkową pamiętam jeszcze z czasów dzieciństwa - wtedy szczerze jej nienawidziłam (chociaż nie jestem pewna, czy w ogóle jej próbowałam). Ten przepis jest idealny dla wegetarian, wegan czy zwolenników zdrowej żywności ;)

Składniki:
- ½ kg gruszek
- 3 łyżki gorczycy
- 2 łyżki cukru
- 1 łyżeczka soli
- ¼ szklanki octu
- 2 goździki
- liść laurowy
- 5 ziaren pieprzu

Przygotowanie:
Gruszki pieczemy. Przyprawy zagotowujemy z octem, dodajemy upieczone gruszki. Delikatnie miksujemy i zagotowujemy. Wkładamy do wyparzonych słoików (zamykanie "na gorąco"). Nie pasteryzujemy. Voila!

Smacznego i do napisania wkrótce! :)

Sezon na dynie w pełni. W naszym domu to tata uważany jest za ich hodowcę. Kiedyś sprowadził nawet z pomocą swojego kuzyna z Kanady, specjalne nasiona, które miały zagwarantować dyni maksymalną wielkość. Rekordu niestety żadnego nie pobiła. ;)
Przepis prosty i pyszny ;)

Każdy z nas posiada jakiegoś mistrza, guru, który stanowi dla niego wzór. Zbieramy związane z naszymi ideałami książki, czytamy artykuły, oglądamy programy. W przypadku autorytetów dziedziny kulinariów skupiamy się głównie na testowaniu ich przepisów.
Założona przeze mnie akcja polegać będzie na przygotowywania naszych ulubionych potraw Mistrzów. Planuję jej cykliczność - pierwsza dotyczy Gordona Ramsaya z racji mojej osobistej sympatii, jednakże w kolejnych edycjach znajdzie się miejsce dla wielu innych kulinarnych wzorów.
Zasady są proste - wklejamy na swoją stronę banerek i przygotowujemy jakiekolwiek danie autorstwa Mistrza podając jego źródło, np. książka "Szef kuchni po godzinach" ;).
Akcja rusza już w najbliższy piątek, za 3 dni.
Serdecznie zapraszam ;)

Kod należy skopiować i wstawić na swoją stronę. <a href="http://durszlak.pl/akcje-kulinarne/sladami-mistrzow-edycja-i-gordon-ramsay"><img src="http://durszlak.pl/system/campaign/banner/820/embed_QWpHadmRdyPam5KEzIUEi4Oyj5iBzgzz.jpg"></a>

<a href="http://zmiksowani.pl/akcje-kulinarne/sladami-mistrzow-edycja-i-gordon-ramsay" target="_blank" title="Śladami Mistrzów Edycja I Gordon Ramsay"><img src="http://zmiksowani.pl/image/miks/8e0330d05175adee91d1472909a05b44_v2.jpg" width="174" height="284" border="0" alt="Śladami Mistrzów Edycja I Gordon Ramsay"/></a>

1. Tarta z leśnymi grzybami z ciasta z orzechami włoskimi i parmezanem Gordona Ramsaya
2. Tarta Bakewell Gordona Ramsaya
3. Wytrawna tarta z karczochem, piersią kurczaka, wędzonym boczkiem i białym winem
4. Ćwiartki kurczaka z duszonym groszkiem i cebulkami oraz sałatka z selera naciowego i jabłek z dodatkiem orzechów włoskich

Sezon grzybowy w pełni. Na stan lasów nie ma co narzekać - ja jednak narzekam na stan swoich mięśni, kiedy wracam z koszykiem pełnym darów lasu do samochodu. Spora część grzybów trafia oczywiście do suszenia. Niektóre lądują też na patelni. Dla odmiany postanowiłam także wypróbować kolejny z przepisów mojego mistrza, Gordona.
Tarta jest pyszna. Jestem pewna, że orzechowy spód wykorzystam jeszcze przy wielu innych wypiekowych wariacjach. Zamiast świeżych leśnych grzybów sprawdzą się też na pewno pieczarki albo grzyby suszone. Pycha!

W misce ubijamy obie śmietany, jajko oraz żółtko i doprawiamy całość solą i pieprzem. Wylewamy masę śmietanowo-jajeczną na ciasto z grzybami. Wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 170 stopni na 35-45 minut. Przed przystąpieniem do zajadania się tartą, dajemy jej chwilę na ostygnięcie. Podajemy z kleksem gęstej śmietany tudzież jogurtu (moim zdaniem idealny jest bałkański).

Moje pierwsze sajgonki jadłam stosunkowo niedawno z M. Jakoś wcześniej nie było okazji. Wreszcie postanowiłam też zrobić je sama - natchnęły mnie odwiedziny rodziców i fakt, że chociaż raz pozwolili mi się ugościć obiadem. Nie wiem, co prawda, ile te sajgonki (a raczej sajgony) mają ze smaku tradycyjnych, prawdziwych, rodem z Wietnamu, niemniej są bardzo smaczne.
Teraz trochę o tym, dlaczego "sajgony". W swoim pomyślunku nie uwzględniłam ilości papieru ryżowego w opakowaniu. Miałam dużo farszu i mało materiału do jego zawijania. Sklepy w okolicy zawiodły. Nie lubię marnotrawstwa, więc zrezygnowałam z piękna niewielkich sajgonek na rzecz praktycznej strony sajgonów. To by było na tyle ;) Ale wciąż się pyszne, obiecuję! ;)

Są takie dania, które zostają nam w pamięci na zawsze - z różnych przyczyn. Wśród moich znajduje się ryż zapiekany z jabłkami. Co prawda nie jest to najprawdopodobniej takie danie, jakie jeszcze lata temu robiła mi mama, jednak ma w sobie to poczucie bezpieczeństwa i jakieś takie ciepło, które się rozchodzi nie tylko w żołądku, ale i w serduszku.

Choroba trzyma mnie dalej i złośliwie nie chce puścić. Dzisiaj telewizja serwuje "Czas honoru" - nadrabiam zaległości. Inspiracji kulinarnych próżno tu szukać - takie czasy.
Sporo inspiracji za to przysporzyć mogą pierogi. Niby takie nieporadne, a to bogactwo smaków i składników. Proponowałam już pierogi z mąki gryczanej z tartymi jabłkami, a teraz czas na pierogi różowe z serem. Niestety coś pożarło mi zdjęcia gotowych pierogów - ostały się tylko te zaraz po zlepieniu. Obiecuję, że jak będę robiła je raz jeszcze (a będę na pewno), to sfotografuję efekt finalny.

No i dopadło mnie jakieś choróbsko. Zwijam się w kłębek na kanapie i otulam szczelnie kocem. Nie ma siły, która ruszyłaby mnie z łóżka. Oglądam w telewizji programy kulinarne ludzi, których pierwszy raz na oczy widzę. Niektórzy są naprawdę kiepscy (nazwisk wymieniać nie będę, bo jeszcze się z tego zrobi afera). Wegetuję. Uratować mnie może tylko zupa.

- 3 litry wody
- 300 gram mięsa - według uznania lub posiadania ;)
- 3 marchewki
- 1 pietruszka
- kawałek selera
- 1 cebula
- 5 ziemniaków - średnich
- starte buraczki (przepis na te przetwory pojawi się wkrótce)
- sól
- pieprz
- liść laurow
- ziele angielskie
- kwaśna śmietana
- niekoniecznie: kawałek pokrojonej kapusty, fasola (może być nawet z puszki)
Przygotowanie:
Mięso obgotowujemy i zbieramy powstały "szum". Dodajemy przyprawy oraz pokrojone warzywa (sposób krojenia zależny od przyzwyczajeń). Jako ostatnie dodajemy ziemniaki, pokrojone w kostkę. Gotujemy do miękkości. Na koniec dodajemy starte buraczki - 1 słoik (550 gram) oraz wypłukaną białą fasolkę z puszki. Zagotowujemy, doprawiamy. Jeżeli uznamy, że smak jest za mało intensywny, możemy dodać koncentrat barszczu buraczanego lub sok z cytryny. Zbyt długie gotowanie zupy buraczkowej może doprowadzić do utraty jej intensywnego koloru, ale nie zmienia to waloru smakowego. Zupę podawajemy z gęstą kwaśną śmietaną. Voila! ;)

Smacznego i do napisania wkrótce! :)

Czasami wydziwiam. Zaglądam do szafek i lodówki, uruchamiam trybiki w moim mózgu i zaczynam kombinacje. Tak powstał na przykład ten przepis.
Indyka w Polsce spotkać można bardzo często, ale jesteśmy do niego dziwnie uprzedzeni. Raz byłam świadkiem, jak mama tłumaczyła swojemu 7-8 letniemu synowi, że nie kupi na obiad mięsa z indyka (które on sobie upodobał), bo jest za suche. Nieco się zdziwiłam, gdy wzięła pierś z kurczaka.
Indyka głównie pieczemy, albo robimy z niego coś na kształt bitek, a przecież istnieje tyle możliwości! ;)

Niby sezon na ogórki już się skończył, ale może ten przepis przyda się komuś w przyszłym roku. W końcu są to ogórki najlepsze na świecie ;)

- cebula
- czosnek
- chrzan (świeży korzeń)
- gorczyca biała
- ziele angielskie
- liść laurowy
- 1200 mililitrów wody
- 300 ml octu 10%
- 7 łyżek cukru
- 1 łyżka soli

Rzadko publikuję przepisy książkowe - zazwyczaj skupiam się na własnych, albo tych podesłanych przez najbliższych. Tartę Bakwell Gordona Ramsaya upiekłam, bo miałam ochotę na coś słodkiego, a z książki znanego Anglika nie korzystałam od ćwiartek kurczaka z duszonym groszkiem i cebulkami oraz sałatki z selera naciowego i jabłek z dodatkiem orzechów włoskich.
Wspominałam już pewnie, że nie lubię suchych ciast, prawda? Takich bez musów, kremów, owoców i im podobnych? To wszystko prawda, ale... JAKA TA TARTA JEST PYSZNA (mimo, że bez kremu)!