Każda potrawa ma jakąś historię. A jaka jest historia faworków? Zacznijmy może od pierwowzoru chrustu, czyli pączków. Te swoją sławę zawdzięczają krakowskim przekupkom. Kobiety te, w czwartek przejmowały władzę nad miastem i wymierzały mężczyznom sprawiedliwość za całoroczny ucisk. Według niektórych podań w XVII w. akurat w tym dniu zmarł lubiany przez nie rajca Comber. Nie wypadało się bawić, więc zamiast straszyć mężczyzn, częstowały ich pączkami. Nie były one jeszcze podobne do dzisiejszych. Przyrządzano je z ciasta chlebowego, faszerowano słoniną i smażono na smalcu. Pod koniec XVIII w. pojawiły się pączki słodkie, ale jeszcze bez nadzienia. W kilku ukrywano orzechy, a ich znalezienie stanowiło zapowiedź szczęścia w nowym roku. W XIX w. pączki nabrały dzisiejszego smaku i na trwałe wpisały się do ostatkowego menu. Powróćmy jednak do faworków. Legenda mówi, że jeden z cukierników przypadkiem wrzucił do tłuszczu pasek ciasta na pączki i tak narodziły się faworki. Z czasem próbowano robić je z innych rodzajów ciasta, nawet z biszkoptu, ale ostatecznie przyjęło się ciasto, które znamy do dzisiaj. Oto przepis :)

- 2 szklanki mąki
- szklanka kwaśnej śmietany
- kieliszek wódki
- łyżka masła
- łyżeczka startej skórki cytryny
- odrobina cukru
- olej do smażenia
- 150 gram cukru pudru
- cukier wanilinowy

Uwielbiam smak masła (ale czy ja już przypadkiem kiedyś o tym nie wspominałam?) i kocham miód. Pieczenie i pałaszowanie muffinek sprawia mi ogromną przyjemność. Połączyłam to wszystko razem - tak oto powstał ten, dla mnie przynajmniej, cudowny wypiek. W sam raz do delektowania się przy kubku gorącego mleka.

Dziczyzna to ulubione mięso M. Chociaż dzikiego ptactwa nie lubi. Zadziwia mnie to niezwykle, no ale cóż, człowiek dziwna istota, zrozumieć nie da rady. Dzisiaj przepis prosty, klasyczny można by rzec. I pyszny ;)

Odkrywam coraz dziwniejsze nazwy jedzenia - warzyw, owoców, ryb. Taki ostrobok na przykład bardziej kojarzy mi się z matematyką niż czymś smacznym. A tu taka niespodzianka :)

Zima kojarzy mi się z cynamonem i wyjadaniem zapasów ze spiżarki (w końcu po coś się je robi). Postanowiłam połączyć jedno i drugie. Cytryńcowe pestki doskonale komponują się z korzennym smakiem ciasta. Z pewnością konfiturę z cytryńca wykorzystam w ten sposób jeszcze nie raz (przepis na ten przetwór znajdziecie tutaj).

Kurczak to bardzo dobre mięso z wielu powodów. Nie analizując już smaku i ogromu możliwości w zakresie przepisów, to z jednego takiego ptaka można przygotować kilka obiadów. Jak się człowiek uprze to i przez tydzień będzie się nim żywił. Dzisiaj kurczak pieczony, nadziewany. Możecie odciąć mu skrzydełka oraz szyję i zrobić z nich niewielką ilość wywaru do małej ilości zupy bądź sosu.

Soljanka ma bardzo długą historię. Głównie postrzegana była jako potrawa chłopska - biesiadnicy spotykali się i do kotła z gotującą wodą wrzucali to, co udało im się akurat zdobyć. Soljanka jest więc potrawą niezwykle różnorodną. Można gotować ją na wywarze z ryb albo dowolnego mięsa. Najczęściej miesza się różnorodne rodzaje mięsa - świeże, wędzone, pieczone, smażone. Przez lata udało się wyodrębnić pewien podstawowy przepis, niemniej nie traktujcie mojej receptury jako czegoś wiążącego, możecie, a nawet powinniście, szukać własnych smaków. Zasadą jest jednak, że soljanka powinna być raczej kwaśna i ostra, o bardzo intensywnym smaku.

Mój tata uwielbia napoleonki, tak przynajmniej mówi, chociaż ja chyba nigdy nie widziałam, żeby je wcinał. Może po prostu się z tym ukrywa? Niemniej, kiedy w tym roku na Gwiazdkę zrobiłam napoleonka (napoleonka, a nie napoleonkę, bo przełożyłam warstwy ciasta kremem zamiast zrobić dwa blaty i wypełnić przestrzeń między nimi masą - ale to tylko moja nazwowa fanaberia, w ogóle się tym nie musicie kierować), tata dał mu pierwsze miejsce w nieoficjalnym konkursie ciast ;)
Ten wypiek ma kilka zdecydowanych zalet. Po pierwsze, jeżeli ma się trzy identyczne blachy, nie zajmuje wiele czasu jego przygotowanie. Po drugie, jest supertanie. Po trzecie, stosunkowo długo nadaje się do spożycia, a im dłużej stoi (bez przesady) tym lepiej smakuje. No dobra, to teraz przepis.

Kaczka to zdecydowanie moje ulubione mięso. Dobrze zrobiona jest soczysta, ma bardzo bogaty smak i aromat. Nic nie może się z nią równać, i tyle ;)
Dodam jeszcze, że to najpopularniejsza forma serwowania tego mięsa w Polsce :)

Z Kaszubami związana jestem od strony mamy. Rzec muszę, że o korzeniach swoich nie zapomniała, a więc uparta i pamiętliwa bywa. Czasami też posługuje się dziwnymi wyrazami, jak szneptuchy czy sztryfle, co może nie tyle dla mnie, co dla łódzkiego otoczenia, bywa zadziwiające. Dzisiaj propozycja rodem z Kaszub właśnie - śledzie po kaszubsku. Przepis jest rodzinną tradycją przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Moja mama zawsze powtarza, że gdyby otworzyła restaurację, to dostałabym oddzielną kuchnię do robienia deserów. Dzisiejsze ciasto to koncepcja własna i powiedzieć można, że w dużej mierze, również bardzo podatna na udoskonalenia - konfitury bądź sezonowe owoce można dowolnie zmieniać, tak samo jak czekolady. I za każdym razem (gwarantuję!) powstanie coś absolutnie nowego. Zazwyczaj przygotowywałam to ciasto w wersji porzeczkowej, ale tym razem zdecydowałam się spróbować z wiśniami. Oba są pyszne, ale porzeczkowe bardziej przypadło mi do gustu - uwielbiam kontrast tych kwaśnych owoców z gorzką czekoladą.

Eksperymentalne działania w zakresie zup. Powiem, że to naprawdę niezwykłe doznanie. Mniam!

To dla mnie trudny okres. Jak zwykle. Za dużo nauki, za dużo pisania, za dużo czytania. Za mało czasu na gotowanie, na jedzenie, na dbanie o bloga. Pamiętam o Was, naprawdę.

Bezy robię wtedy, gdy zgromadzę wystarczającą ilość białek - zazwyczaj więc, kiedy piekę dużo ciast półkruchych. M. to wielki fan bezowego szaleństwa. Czasami koloruję je (bezy) spożywczymi barwnikami, ot tak, dla urozmaicenia.