Ten przepis to nowość w naszym domu. Otrzymałam go, a właściwie moja mama, od Pani Profesor z czasów licealnych, z którą do tej pory pozostaję w bliskim kontakcie. Ogórki są pyszne! Stanowią idealne uzupełnienie domowej spiżarki i z pewnością zrobią furorę na rodzinnych przyjęciach ;)

Nie znoszę faktu, że na w sklepach dostępny jest cukier wanilinowy, a nie waniliowy, a ten z prawdziwą wanilią można dostać rzadko i nie należy do najtańszych. Zgodnie ze wskazówką Gordona Ramsaya postanowiłam temu zaradzić. Za każdym razem, gdy korzystałam z wanilii, odkładałam oczyszczone z nasion laseczki. Później zasypałam je warstwowo cukrem - i oto jest! Domowy cukier waniliowy ;)

Generalnie nie jestem zupożerna. Chyba, że zupakremżerna. Zupę rybną jednak lubię bardzo, bo jest intensywnie kwaskowa. No i czasami dostanie się do niej jakąś niespodziankę, jak na przykład raki właśnie :)

- 2 średniej wielkości ryby, najlepiej słodkowodne - okoń, płotka, sandacz, szczupak, leszcz itp. Warto wymieszać kilka gatunków
- 150 gram mięsa raków
- 2 duże marchewki
- 1 pietruszka (korzeń)
- 4 łodygi selera naciowego (tylko zielone części)
- niewielki kawałek korzenia selera
- 1 cebula
- 1 pęczek zielonego koperku
- sól
- pieprz
- cukier
- ocet
- śmietana
- mąka

Kruche tarteletki to chyba najwygodniejsza forma deseru na świecie, choćby dlatego że nie trzeba ich kroić i narażać na zmniejszenie atrakcyjności wizualnej ;) Mają jednak pewną zasadniczą wadę - znaczne trudniej dostrzega się ich znikanie niż w przypadku całego ciasta, przez co można się nimi zajadać bez końca.
Te tarteletki są moim zdaniem idealne pod względem harmonii słodko-kwaśnej. Są lekkie i... silnie uzależniające :)

- 185 gram mąki
- 100 gram cukru
- 125 gram masła
- opakowanie cukru wanilinowego

Przygotowanie kruszonki:
Łączymy suche składniki w miseczce i zalewamy je rozpuszczonym masłem. Dobrze mieszamy.

Na przestudzone ciasto wykładamy konfiturę z borówki, na to (również przestudzony) rabarbar. Posypujemy całość cienką warstwą bułki tartej i na końcu - kruszonką. Pieczemy w temperaturze 180 stopni przez około 20 minut.

Przez czas jakiś analizowałam, z której strony rybę sfotografować. Od ogona, to tak jakoś dziwnie. Od głowy za to - nieco strasznie. No, bo nie ma, co się oszukiwać, że dorada do szczególnie przyjaznych wizualnie nie należy. Uznałam w końcu, że zestawię fotografie z obu stron. Jak coś - nie patrzcie ;)
A teraz nieco o smaku. Dorada ma w sobie coś z pstrąga, ale jest mniej tłusta, bardziej zwarta i niemalże pozbawiona ości. Pozostaje się cieszyć, że ostatnimi czasy coraz częściej pojawia się w sklepach ;).

Śliwek w tym roku mieliśmy raczej mało. Ostatnie lata zresztą nie były szczególnie bogate w te owoce. Niemniej udało mi się zebrać ich tyle, by trochę powcinać, upiec ciasto, a część zamknąć w słoikach (przepis na powidła śliwkowe z orzechami włoskimi i miodem pojawi się wkrótce).
Ciasto jest aromatyczne i intensywne w smaku. Myślę, że fantastycznie komponowałoby się z gałką lodów waniliowych domowej roboty ;)

Gdy na naszym stole pojawia się pieczona kaczka albo dziczyzna, nie może zabraknąć również borówki. Zazwyczaj korzystaliśmy z tej kupnej, jednak tym razem udało nam się wybrać do lasu i nazbierać troszkę tych niezwykłych owoców. Zamknęłam je w słoiczkach na specjalną okazję ;)
Muszę Wam powiedzieć, że nie ma co porównywać smaku własnoręcznie wykonanych konfitury i tych sklepowych ;)

Coś z serii: oryginalne przetwory na zimę.
Wiem, cała sprawa wydaje się dość szokująca, dość niezwykła, dość niemożliwa. A jednak - zrobiłam galaretkę ze świerkowych igieł. I powiem Wam, że jest wyborna.
Ma w sobie smak lasu, smak żywicy - trochę gorzki i bardzo intensywny wyraz. Jest słodka i nieco kwaśna. I już teraz wiem, że idealnie sprawdzi się jako dodatek do herbaty w zimne, jesienne wieczory.
To idealny przepis dla kogoś, kto lubi poeksperymentować ;)
Poza tym podczas jej przygotowywania dom pachnie jak las. Pięknie.

Ojeju, jak ja lubię konfitury. Lubię je z naleśnikami, lubię z omletami, lubię na świeżutkim chlebku lub bułeczce, lubię w domowym jogurcie. Każdego roku przetwarzam mnóstwo owoców. Część przetworów zjadam ja i moja najbliższa rodzina, część wręczana jest w prezencie dalszym krewnym i przyjaciołom - ot, taki miły prezent.
Ta konfitura wzięła się z zapomnianych owoców i pierwszych brzoskwiniowych spadów. W lodówce ukryło się opakowanie borówek, trochę jagód zebranych podczas ostatniej leśnej wyprawy, a dwie brzoskwinie uśmiechały się smętnie - malutkie i na wpół niedojrzałe. Podarowałam więc im wszystkim drugie życie ;)
Konfitura jest słodka, jak to konfitura, ale łagodzi to nieco likier pomarańczowy Cointreau. Myślę, że podpasuje nie tylko łasuchom, ale i tym, którzy na co dzień cukru nie spożywają ;)

Cukinii wciąż jest mnóstwo i długo jeszcze będzie. Pojawia się więc na moim stole w wielu postaciach.
Ciasto do użycia tej cukinii jest ostre w smaku i chrupiące. Sama cukinia nie zamienia się w breję, ale zachowuje naturalną dla siebie konsystencję i również chrupie ;) Fantastycznie smakuje polana słodko - kwaśnym sosem chilli! Mniam!

Czasami mam dość nadmuchanych, chemicznych bułek i chlebowych skórek niemalże pustych w środku, z tego też powodu zdarza mi się zakasać rękawy i zrobić jakieś pieczywo. Kiedyś pożyczyłam od mamy maszynę do pieczenia chleba, ale spoglądając na M. i siebie, uznałam, że to wagowe samobójstwo, więc bardzo szybką ją zwróciłam ;)

formujemy z ciasta dwa bochenki, ale uwaga! Nie powinniśmy robić tego za pomocą rąk, a oddzielać od siebie ciasta za pomocą, na przykład noża. Ugniatanie ciasta po wyrośnięciu sprawi, że pozbawimy go bąbelków tak dla ciabatty charakterystycznych. Po podzieleniu ciasta, przekładamy je delikatnie na blachę. Ponownie przykrywamy ściereczkę - tym razem czekamy minut 20. Pieczemy w temperaturze 220 stopni przez 30 do 35 minut. Voila! ;)

Ta potrawa jest idealna dla osób, które na coś słodkiego mają ochotę raz na jakiś czas, a jak już mają to nie chce im się czekać godziny, wpatrując w piekarnik. Całość jest pyszna i łatwa w przygotowaniu ;)
Środek fondantu (fondanta?) powinien być płynny i aksamitny, niestety na moim zdjęciu tego nie widać, bo rozlana masa ukryła się za wywiniętym brzegiem talerza :(.

Składniki:
- 100 gram białej czekolady
- 100 gram masła
- 2 jajka
- 2 żółtka
- 70g cukru
- laska wanilii
- 100 gram mąki
- cukier puder

Przygotowanie:
Kokilki wysmarowujemy masłem i obsypujemy wewnątrz cukrem pudrem. Czekoladę kruszymy, a masło kroimy w kostkę i rozpuszczamy razem w kąpieli wodnej. Odstawiamy do przestygnięcia. Dwa jajka i żółtka ubijamy razem z cukrem. Wanilię rozcinamy i wyskrobaną z niej zawartość dodajemy do jajek. Całość łączymy także z masą czekoladowo - maślaną. Rozlewamy do ochłodzonych foremek. Można posypać górę odrobiną cukru pudru, wtedy wierzch elegancko się zarumieni. Kokilki wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni, na około 12 minut. Wcinamy zaraz po wyjęciu z pieca. Voila! ;)

Rzadko kiedy gotuję coś z rejonów azjatyckich ze względu na wysokie ceny potrzebnych produktów albo ich niedostępność. Czasami jednak, dla odmiany, porwę się na takie szaleństwo.
Muszę przyznać, że tak przygotowana wołowina bardzo mi smakuje - jest miękka i nie wymaga wielkiego nakładu czasu. Sos jest aksamitny, a fasolka szparagowa zyskuje nowy wymiar smaku ;) Warto spróbować!

Kiedy zakładałam tego bloga, nie sądziłam, że w tak krótkim czasie stanie się popularny - według mojej miary, oczywiście ;). Dzisiaj mija miesiąc od jego założenia, ale powodem do świętowania jest dla mnie przede wszystkim liczba odwiedzin. Mam nadzieję, że moje przepisy Was inspirują i zachęcają do kulinarnych szaleństw. W podziękowaniu - tort. Wielka szkoda, że nie możecie się nim naprawdę poczęstować, ale możecie przecież sami go zrobić w domowym zaciszu ;)
Ciasto to standardowy Red Velvet Cake, ale nadzienie to koncepcja własna. Nie jest zbyt słodkie, ani mdłe. Miałam pewien problem z lukrem plastycznym, bo pierwszy raz z niego korzystałam, ale efekt końcowy jest raczej zadowalający ;)

Mięso, które należałoby wykorzystać do tego przepisu to jagnięce żeberka, niemniej są one w Polsce trudno dostępne i (przede wszystkim) bardzo drogie. Ten przepis demonstrował Kurt Scheller uczestnikom polskiej edycji Masterchefa (oczywiście trochę musiałam go zmodyfikować). Mięso jest mięciutkie, aromatyczne i po prostu przepyszne! Doskonale komponuje się także z pieczonymi młodymi ziemniaczkami ;) Warto zaskoczyć nim rodzinę podczas niedzielnego obiadu.

W tym daniu spotykają się dwa światy - tradycje polskie, czyli rabarbar oraz orientalne azjatyckie smaki, czyli imbir. Ciasto jest słodkie, kwaśne i korzenne. Działa zdecydowanie orzeźwiająco i nie ciąży na żołądku tak, jak to bywa z niektórymi ciastami. Mniam!

Zdecydowanie należę do grupy ludzi, którzy lubią eksperymenty. M. ma już dosyć cudowania i chętnie zjadłby typowego schabowego albo mielone, ale niestety ;)
Te kotlety są bardzo intensywne i oryginalne w smaku. Mają orzeźwiający aromat (dzięki owocom jałowca i pomarańczy). Nie jest to szczególnie popularne połączenie smaków, a szkoda! No i prezentują się przecudnie - szczególnie podczas marynowania, te kolory! ;)

Zdecydowanie nie chodziło o to, że nie miałam makaronu, ale miałam cukinię. To rozwiązanie chodziło za mną już jakiś czas. Wpadłam na nie, nie mogąc zasnąć i zastanawiając się, co też z tego zatrzęsienia cukinii można by zrobić. W zasadzie najpierw w mojej głowi pojawiła się wizja przetworu (ten plan też wcielę w życie) a dopiero potem tej, swego rodzaju, lasagne light.
Starałam się, żeby "light" była cała potrawa - nie tyle, co w kaloryczności, ale w smaku. Paski cukinii są, więc cieniutkie i chrupiące. Sos słodko-kwaśny - prosty w smaku, a mięso delikatne (bo indycze). Beszamel jest bardziej mleczny niż go zazwyczaj robię i bardziej puszysty. Z pewnością to danie będzie częściej gościło na moim stole ;)

Bardzo lubię takie urocze wypieki - babeczki, tarteletki, muffinki, to coś dla mnie. Lubię także, gdy cechuje je jakiś zdecydowany smak, forma oraz konsystencja. Te, zdecydowania pasują do moich wymagań ;)
Babeczki są jakby zbudowane z idealnie stopniujących pod względem konsystencji elementów - kruche ciasto, delikatna masa sernika, puszysta bita śmietana i rozpływające się w ustach czekoladowe wiórki.

Leczo w naszym domu pojawia się bardzo często w sezonie letnim. Jest pyszne na ciepło i na zimno, szybkie w przygotowaniu i bardzo sycące. Trochę rzadziej, ale jednak, gości na naszym stole w innych porach roku - wkładamy je do słoików i pasteryzujemy, dzięki czemu możemy cieszyć się smakiem lata nie tylko wtedy, gdy faktycznie trwa ;) Leczo ma też wiele oblicz. Można je przygotować w wersji wegetariańskiej, jak i dla mięsożerców. ;)

Gdy znalazłam ten przepis wiedziałam, że ciasto będzie boskie. Po prostu nie mogło być inaczej.
O prawdziwym Apple Pie marzyłam od dawna. Przed oczami miałam kreskówkowe placki z animowanym dymem zapachu niosącym się przez całe miasteczko tak, że każdy kto go napotkał kończył ze śliną zawieszoną do pasa.
Nie wiem, czy tak to ciasto smakuje w Stanach Zjednoczonych. Jeżeli tak, to... Amerykanie, zazdroszczę Wam, że macie to na co dzień! ;)

To jest tak pyszne, że powinno być zakazane.
Kruche ciasto o maślanym smaku, mięciutkie kawałki mięsa, intrygujący posmak wina i karczochów.
Po prostu się zakochałam. Ach!

Kocham szpinak, ale tylko wtedy, jeżeli jest dobrze przyrządzony, a niestety zdarzyło mi się kilka razy jeść zieloną breję bez smaku (nie dziwię się, że niektórym nie udało się poznać pozytywnych aspektów tej rośliny). Najczęściej jadam go w tarcie, na którą przepis na pewno pojawi się w swoim czasie. Niemniej, jeżeli na przygotowanie quiche nie ma czasu, powstaje coś takiego ;)